"خبر نورآباد"  _ سرویس اجتماعی: پیج و تاب های جاده را طی کردیم٬  مسیر ورود ماشینهای شخصی را در سمت راست جاده مسدود کرده بودند. این مسیر منتهی میشد به سدی در حال ساخت بنام پارسیان.
در ادامه ی مسیر تابلوی روستای آب بید دشمن زیاری در گوشه جاده خودنمایی می کرد.
رسیدیم به آب بید.
روستای با مناظری فوق العاده و هوایی دل انگیز٬ خانه های پلکانی٬ کاهگلی و البته تعدادی هم بلوکی با سقفهای از چوب.
 مخزنهای نو آب حکایت از برخورداری اهالی روستا از آب آشامیدنی سالم داشت. فضای زیبای روستا توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کرد. هوای پاکش را می توانستی تا عمق ریه هایت نفس بکشی. روستایی با هشتاد تا نود خانوار که کسب و‌ کار قریب به اتفاق آنها از طریق باغداری در زمینهای دیم می گذرد.
مخزنهای دود گرفته ای که روی حمام خانه ها قرار داشت توجه ام را جلب کرد. از پیرزنی که خستگی سال ها زحمت و تلاش بر دستهای نحیف و‌ رنجورش پینه بسته بود پرسیدم: برای گرم کردن آب مخازن حمام از چه استفاده می کنید؟ پاسخش حیرت زده ام کرد: "چوب".
نفتی که برای اهالی روستا آورده می شد برای گرم نگه داشتن منزل بکار می رفت و بخاطر هزینه ها و دردسرهای تامین نفت ترجیح می دادند گزینه های دیگری مانند چوب را به خدمت بگیرند.
در روستای های هم جوار یعنی حرار و گورک نیز وضعیت بهمین صورت بود. راحت ترین٬ کم هزینه ترین و در دسترس ترین منبع تامین انرژی برای آنها استفاده از چوب بود.
با خودم گفتم اگر همه ی روستاها از چوب استفاده کنند در منطقه ای که با وجود گذر چند لوله انتقال گاز در چندین کیلومتری آن ٬ سالیانه چه میزان ‌درخت باید قطع شوند؟
آیا هزینه ی برخوردار شدن روستاهای منطقه دشمن زیاری از نعمت گاز بیشتر از تاوانی ست که طبیعت٬ درخت و ‌نسل های آینده  باید پرداخت کنند؟
امید است که روزی همه ی انسانها بتوانند از امکانات اولیه زندگی برخوردار باشند و برای ادامه ی حیات خود٬ ناخواسته حیات موجودات دیگری مانند درخت و به تبع آن حیوانات را به نابودی نکشانند.

تلگرام انجمن حامیان طبیعت زاگرس ممسنی_خانم قاسمی
@natureprotectors